"Kiedy przywódcy dają negatywny przykład, profesjonaliści tym bardziej muszą być sprawiedliwi. Trudno złamać państwo prawa bez wysługiwania się prawnikami; trudno doprowadzać do pokazowych procesów bez wysługiwania się sędziami" (Timothy David Snyder, Dwadzieścia przykazań wolnych ludzi).
Kandydatka na stanowisko sędziego Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego zrezygnowała z ubiegania się o nie. Decyzję podjęła, gdy opinia publiczna dowiedziała się, że zapadło wobec kandydatki prawomocne skazujące orzeczenie dyscyplinarne. Stwierdzono w nim, że wykonywała czynności zawodowe radcy prawnego niezgodnie z prawem, nierzetelnie, z pominięciem należytej staranności i uczciwości. Rezygnacja była enigmatyczna, kandydatka odpowiedzialnie uznała, że sprawa wyboru sędziów ma charakter priorytetowy, nadrzędny i wymaga pilnego przeprowadzenia, a rozpoznanie jej kandydatury spowolniłoby ten proces.
Rzecznik instytucji odpowiedzialnej za procedurę naboru na stanowiska sędziów Sądu Najwyższego, pytany, jak doszło do tego, że zarekomendowała ona kandydata karanego dyscyplinarnie, odpowiedział, że mogła o tym nie wiedzieć.
Rezygnując z ubiegania się o stanowisko, kandydatka zapowiedziała złożenie wniosku o wystąpienie do Sądu Najwyższego ze skargą nadzwyczajną od orzeczenia sądu dyscyplinarnego wydanego w jej sprawie. Tyle tylko, że ustawa o Sądzie Najwyższym przewiduje możliwość wniesienia skargi nadzwyczajnej wyłącznie od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego lub sądu wojskowego, kończącego postępowanie w sprawie. Nie jest nim, ponad wszelką wątpliwość, rozstrzygnięcie pozasądowego organu orzekającego, jakim jest sąd dyscyplinarny korporacji zawodowej. Najwyraźniej kandydatka, rekomendowana na stanowisko sędziego Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego piętnastoma głosami przy dwóch wstrzymujących się, mogła o tym nie wiedzieć.
O AUTORZE
Radosław Baszuk. Adwokat, obrońca w procesach karnych.